Hoewel het gemakkelijk en goedkoop is om "zo slecht, het zijn goede" films te vinden, is het een beetje moeilijker om dit te doen op het gebied van gamen. Games kosten aanzienlijk meer dan films en er is veel meer tijd mee gemoeid. De meeste spelers willen niet door de ruzie ziften om de diamanten te vinden, maar ik ben een beetje een masochist als het gaat om slechte media. Om deze reden heb ik een kleine lijst gemaakt met 5 vreselijke games die het spelen waard zijn.
Als ik zeg dat deze games zo slecht zijn dat ze in feite goed zijn, moet je onthouden dat dit betekent dat hun uitvoering belachelijk is op een trieste manier, niet dat het campische verhaallijnen zijn met een goede gameplay. Speel deze alleen als je om glitches en slechte spelmechanica wilt lachen, en niet over XBOX Live over hen schreeuwt.
5) E.T. de buitenaardse
Geloof het of niet, er was een tijd dat mensen niet wisten dat games gebaseerd op films van nature poepoo zijn. Toen dit spel in ontwikkeling was, waren mensen een hype als de hel. Winkels besteld zoveel kopieën.
Hoeveel exemplaren hebben ze besteld?
Winkels bestelden zoveel kopieën van deze game dat, toen het flopte, een aantal vrachtwagens met vermolmde ET-dozen en games zogenaamd op een vuilstortplaats in New Mexico waren achtergebleven.
Deze game staat meestal in de top drie voor slechtste gameslijsten. Er wordt grotendeels gedacht dat dit een grote rol heeft gespeeld bij het veroorzaken van de crisis in de videogamecirkelindustrie van negentienhonderd drieëntachtig.
Vanwege zijn historische waarde en schande is deze game een ROM-run waard om alleen met je eigen ogen en handen te zien hoe vreselijk het is. Het is bijna onspeelbaar, dus het is niets meer waard dan dat.
Ben je een generiek genoeg kerel om een vijf uur durende campagne vol bugs en flauwe gameplay te doorstaan? Als dat zo is, de Scourge Project: Aflevering 1 en 2 kan in jouw straatje zijn.
Een jaar lang kocht mijn vriend onze groep een paar goedkope spellen van de Steam-verkoop die we konden spelen. Hij kreeg deze omdat hij had gehoord hoe slecht hij was. Hij had het goed gehoord.
Ik wil zeggen dat het spel als volgt speelt Oorlogswapens als het gemaakt was voor de Nintendo 64. Het is onhandig, grafisch saai en vol met beestjes. Mijn computer had er zo'n hekel aan dat ik het had een stok RAM-geheugen in het midden van een co-op missie.
Niettemin is deze game de moeite waard om te spelen als je een exemplaar voor jezelf en drie vrienden kunt krijgen. Het is leuk om samen door een vreselijke game te spelen haal het uit elkaar.
3) Duke Nukem Forever
Toen ik in de enige cijfers van de leeftijd zat, kreeg ik de kans om te spelen Duke Nukem op de Nintendo 64 met mijn favoriete oudere neef. Het was een hippe game vol met cool uitziende monsters, scheldwoorden en louche babes.
Snel tien jaar later doorspelen, wachten fans van de serie nog steeds op Duke Nukem voor altijd. Hoewel vrij een beetje ouder en slechts een beetje volwassener, kocht ik nog steeds de hype in voor de release ervan.
Toen het eindelijk uitkwam en een middelmatige game bleek te zijn met verouderde gameplay-mechanica en een nog meer verouderd gevoel voor humor, waren de recensies behoorlijk slecht, vooral onder fans van de serie.
Deze game is de moeite waard om te spelen als je wilt zien hoe een vervolg niet moet worden gespeeld. Heck, als je het ergste verwacht, kun je je zelfs legitimeren op een paar onderdelen van het spel. Nogmaals, waarschijnlijk niet.
2) Mortal Kombat Mythologies: Sub-Zero
In de jaren 1990, Mortal Kombat was een behoorlijk grote franchise. Het was een succesvolle vechtspelserie en leidde tot een cartoon en twee films. Voor het team in MIdway was de volgende logische stap om een actie-avonturenspel te maken in het universum met ieders favoriete ijsninja: Sub-Zero.
Helaas voor Midway was het spel een puinhoop. Het was gevuld met scènes met live action-scènes die er vreselijk goedkoop uitzagen (zoals ze altijd doen), het gevecht was als een verwaterde versie van het vechtspel en het was, helemaal geen goed spel.
Gelukkig voor de spelers, maken de goedkope tussenfilmpjes dit spel de moeite waard. De dialoog is ongemakkelijk, de kostuums zijn vreselijk en je zult constant moeten wachten tot een van de acteurs hun genitaliën uittrekt vanwege het acteren op pornolevel. Gelukkig (of teleurstellend, afhankelijk van hoe erg je blauwe ninja dong wilt zien), gebeurt het nooit.
1) Sonic the Hedgehog (2006)
Wat E.T. was voor de Atari 2600 en Superman 64 was voor de N64, Sonic '06 is voor de PS3 en Xbox 360. Deze game ontbreekt op elke afdeling: geluid, afbeeldingen, plot en gameplay.
De omgevingen en NPC's lijken meer thuis in een generieke Japanse RPG dan in Sonic en zijn team. Het geluid is geestverlammend repetitief met personages die constant op elk niveau dezelfde twee of drie zinnen uitspreiden.
De verhaallijn is als de slecht geschreven fanfictie van een 12-jarige. Zoals in, slecht geschreven, zelfs voor een 12-jarige fan van fanfictie.
Sonic, Shadow en het nieuwe, o zo originele personage Silver the Hedgehog zijn allemaal speelbare personages wiens verhalen in elkaar grijpen met tijdreizen, chaos-smaragden en een of andere menselijke prinses voor sommige gekke schikstrijden.
Wat Glenn Beck denkt dat er zal gebeuren als homo's trouwen.
Het is echt moeilijk om te beschrijven hoe surrealistische het spel is. Alles ziet eruit als een rip-off voor Final Fantasy, behalve voor de antropomorfe personages. Dat in combinatie met de ingewikkelde verhaallijn maakt het moeilijk om een enkele scène te bekijken zonder te kraken.
De gameplay is het slechtste deel van het spel. Het is als een (veel meer) zwaar afgeluisterde versie van Sonic Adventure 2. Soms reageert je karakter niet of doet zelfs het tegenovergestelde van wat je invoert. Het is alsof ze het spel helemaal niet hebben gespeeld.
Al met al is deze game zeker een doorbraak waard. Zo niet, dan kun je het altijd schenken aan je minst favoriete persoon.