Blackwood Crossing is een verhalend avontuur van de eerste persoon over leven en verlies. De speler controleert Scarlett, een zelfverzekerde en onverschrokken tiener, die probeert haar broer Finn te helpen in een temperamentvol droomlandschap.
De game heeft maar een paar instellingen om te verkennen - een trein, een eiland en een boomhut - maar de hoeveelheid zorg die besteed wordt aan het opnieuw verbeelden van elk bezoek maakt de beperkte omgeving echt een aanwinst. Je zult merken dat je vertrouwd terrein op gloednieuwe manieren verkent, puzzels probeert op te lossen en meer te weten komt over je hachelijke situatie en die van Finn.
Daarnaast zijn de ondersteunende personages en hun dialoog cruciaal voor het samenstellen van een verhaal en het doorlopen van de omgevingen. Ze mengen naadloos met elk deel van het droomlandschap, net als hun gesprekken. De algehele spookachtige indruk van het spel kon niet worden bereikt zonder de symbiotische aard van de personages en de wereld waarin ze wonen. Je zult merken dat je aan elk gesprek blijft hangen, net zoals de ontwikkelaars dat nodig hebben.
Maar wat zal je eigenlijk zijn aan het doen? Scarlett is in staat om bepaalde elementen te manipuleren die haar in de weg staan, waardoor ze een indrukwekkende kracht over de storm om haar heen krijgt. Deze fysieke manifestaties van Finn's boosheid en angst leveren niet alleen interessante obstakels op voor de speler om te overwinnen, maar doen ook goed werk van het eisen van je aandacht en je vasthouden aan hun verhaal.
Dit is een ongelooflijk innovatieve manier om naar zulke sterke menselijke emoties te kijken, en zal je doen nadenken over hoe de gameplay eruit kan zien in verschillende relaties met verschillende dynamieken. Het is nog steeds een emotioneel belastende ervaring, en dit is een oudere zus die probeert haar jongere broer te kalmeren. De game slaagt erin om een speels en nieuwsgierig gevoel te behouden, zelfs na het omgaan met een aantal ernstige emotionele hindernissen.
Veel van dit komt door zijn visuele aantrekkingskracht. De donkerste en meest angstaanjagende tijden in Blackwood Crossing staan in schril contrast met de brandende veilige gebieden. Dit zijn niet noodzakelijk luchtige, maar in plaats daarvan prachtige in-game replicaties van de menselijke ervaring. De hoogtepunten zijn hoog en de dieptepunten zijn laag, en de agressief verlichte wereld om je heen volgt.
Er zitten wat gebreken in Blackwood Crossing - hoewel als je het nog niet hebt opgepikt, er niets is dat je ervan weerhoudt de titel te kiezen.
De eerste is gewoon de lengte. Het hele verhaal duurt ongeveer vier uur, en dat is een hoge schatting. Het budget was mogelijk niet beschikbaar om een fysiek groter spel te maken, maar je zult meer dialoog willen - en ik ben niet helemaal zeker waarom PaperSeven het je niet kon geven. Het is niet dat een kortere game kon het niet bestaan in dit genre, het is dat deze in het bijzonder een beetje onderontwikkeld voelt.
De gameplay kan ook een beetje fijnafstemming gebruiken. Er is geen haast, want grote delen van de dialoog zijn ambient. Maar een snelle knop lopen tijdens het oplossen van puzzels zou echt wat frustratie verminderen. Combineer dit met een verrassend kieskeurig kruis haar, en er waren tijden dat het beheersen van Scarlett zeker afbreuk deed aan de ervaring.
Elke grip op het verhaal is puur subjectief en als je van verhalende avonturen houdt, zul je waarschijnlijk van deze genieten. Blackwood Crossing is een geweldig voorbeeld van het genre, en je zult erover nadenken, lang nadat de credits rollen.
Onze beoordeling 8 Blackwood Crossing is een speelse, maar zinvolle verkenning van angst, liefde en verdriet. Beoordeeld op: Playstation 4 What Our Ratings Mean