Inhoud
- Het oog voor detail
- Wat is het om te leven?
- Meer dan alleen een loopsimulator
- Een bericht verzenden
- Een onmisbare ervaring
Detroit: word mens is het spel dat David Cage al jaren dreigt te leveren.
Zijn vorige werk met Fahrenheit, Heavy Rain, en Verder dan twee zielen had een sterke fanbase opgebouwd, met een beetje lof, maar veel kritiek, niet het minst vanwege hun gameplay-beperkingen en het gebruik van onnodige plot-apparaten. Detroitvoelt echter als de ervaring die hij altijd al wilde produceren, het eindresultaat van jarenlange ervaring en experimenten met het experimenteren met het medium.
Dat is niet alleen het geval Detroit een technisch wonder; het heeft een krachtig verhalend, empathisch karakter en pakt complexe thema's op zinvolle manieren aan. De gameplay is grotendeels intact gebleven van zijn voorgangers - dus degenen die eerder werk van Cage hebben gevonden onbevredigend omdat daadwerkelijke videogames waarschijnlijk niet overtuigd zullen zijn door dit nieuwste optreden - maar voor diegenen die hebben genoten van de interactieve cinema en besluitgerichte focus, zou dit kunnen mogelijk het toppunt van videogames en -films die samenkomen in een meeslepend geheel.
Stel in 2038 Detroit, waar autonome androïden leven parallel met hun menselijke meesters, het verhaal zelf taken met de aanpak van thema's van de zin van het leven, onderdrukking van minderheden, acceptatie van de slavernij, de gevaren en de angsten van de steeds verder oprukkende technologie, het bevorderen van de gemeenschap, en sociale acceptatie. Hoewel dit niet iets is wat de game-industrie de afgelopen jaren bijzonder heeft uitgebouwd, probeert ontwikkelaar Quantic Dream dat te doen met aplomb, waardoor spelers de vrijheid hebben om hun eigen interpretatie hiervan vorm te geven, terwijl ze een kernverhaal houden dat de basis biedt voor spelers om hun eigen gevoel voor moraliteit echt in vraag te stellen.
Detroit is zeker niet perfect, en het zal niet iedereen aanspreken, vooral degenen die er de voorkeur aan geven dat hun games minder nadenkend en meer actiegericht zijn, maar het biedt nog een ongelooflijke aanvulling op Sony's exclusieve selectie en biedt een echte overpeinzing van real-time levensproblemen verbonden met een fantastisch interactief kader.
Het oog voor detail
Gedurende je hele ervaring van Detroit, vanaf het eerste moment dat je de rollen van de hoofdrolspelers op je neemt, zul je moeilijk worden ingedrukt om iemand te vinden die het niet eens is met de game als een technisch wonder. Gezichtsanimaties zijn ongelooflijk levensecht: de ogen beelden emoties uit voordat woorden worden uitgesproken, lichteffecten flitsen over gezichten en personagemodellen, stemactivisme en bewegingsregistratie is van de hoogste kwaliteit (voor het grootste deel), en over het algemeen levert het de soort productiewaarden op die we hoopten altijd dat we zouden zien van deze console-generatie. De grafische kracht creëert een fenomenaal gevoel van onderdompeling en verbinding met de personages van de wereld, waardoor het gemak van empathie en het helpen om de wezens van deze wereld te vestigen met een ware aura van feitelijk zijn - ironisch gezien de aard van de thema's. Serieus, het verschil tussen het gezichtswerk en de animatie van een android in vergelijking met menselijk vlees is verbazingwekkend. Het ontwikkelt een levende en ademende wereld waar je gemakkelijk in kunt kopen.
Over de wereld gesproken, 2038 Detroit is prachtig. Quantic Dream heeft veel liefde en aandacht voor detail in hun omgeving gestoken, waardoor prachtige vergezichten zijn ontstaan. In een wereld waarin de mensheid bezig is androïden te integreren in het normale leven, zijn de signalen rond de personages nog belangrijker dan alleen de persoonlijkheden die je bestuurt. Mensen zullen je karakter schuwen, winkels zullen voor jou worden afgesloten, je zult getuige zijn van androïden die worden onderworpen aan allerlei vormen van misbruik en vernedering. De stad voelt organisch levend, een bijenkorf van activiteit en een echt kijkje in een potentiële toekomst zoals de technologie zichzelf doordringt in ons dagelijks leven. De impact die je hebt op de wereld om je heen wordt ook later gevoeld, omdat mogelijkheden om je erfenis achter te laten op de ruimte om je heen zich openen. Het gebruik van leesbare tijdschriften die door de omgeving zijn bezaaid, levert ook uitstekend werk op bij het invullen van het type wereld waarin je woont, en geeft je een gevoel dat dit bijna een alternatieve tijdlijn is van onze huidige real-world evenementen.
De algehele presentatie van het spel is ongeëvenaard, een voorbeeld van verbluffend ontwerp en ambacht, wat minus een paar knipproblemen - mijn personage leek te versmelten met een ander toen ik te snel bewoog door een sectie als een hoogtepunt - nauwelijks een deuk gaf aan de bijna perfecte esthetische levering.
Wat is het om te leven?
Als je eenmaal klaar bent met het aanschouwen van de technische schoonheid, zul je merken dat er ook een verhaal is dat je door de ervaring meesleept. Je glijdt weg in de rollen van androïden Markus, Kara en Connor en je schakelt tussen drie verschillende perspectieven en bent getuige van het volledige spectrum van hoop, verpletterende nederlagen, spanningen en kleine overwinningen. Hun verhalen raken uiteindelijk vervlochten en de opbouw door de acts voelt duidelijk aan. De initiële openingssequenties hebben elk relatief routinematige activiteiten terwijl je hun context begrijpt, maar ze ontwikkelen zich snel als persoonlijkheden en bieden verschillende narratieve perspectieven. Tegen het einde van het spel voelde ik me gegrepen, niet in staat om mezelf weg te scheuren toen de laatste derde de ante oprakelde. Een paar plaatsen kunnen een beetje traag aanvoelen, maar in vergelijking met de vorige uitstapjes van Quantic Dream, wordt het tempo veel beter behandeld en blijven de dingen bewegen met een goede clip - snel wanneer het nodig is, langzamer wanneer je een moment nodig hebt om te vangen jouw adem.
Geen spoilers hier, omdat de eerste ervaring van elke persoon compleet anders zal zijn. Dit is echter een Cage-ervaring, wat betekent dat keuzes en besluitvorming op de voorgrond treden. Kies je ervoor om pacifistisch of confronterend te zijn? Daag je je bestaande programmering uit of doe je dat blindelings? Detroit biedt een duizelingwekkende hoeveelheid echte keuze en autonomie van uw ervaring. In tegenstelling tot sommige keuzegestuurde games, zullen zelfs (blijkbaar) kleine beslissingen, fouten of onbezonnen veronderstellingen ernstige gevolgen hebben. Vertrouw me, het gevoel van keuze-wroeging is krachtig. Het voelt alsof je op de best mogelijke manier op een mesrand leeft - elk dilemma is indrukwekkend. Zoals altijd zijn er echter keuzes die het gevoel hebben dat ze een meer dynamisch effect op het algehele verhaal hadden gehad, terwijl sommige anderen zo onbelangrijk leken dat het verbijsterend was wanneer ze terugkwamen om te spoken of me onverwacht van dienst te zijn. Het in balans brengen van dit specifieke aspect moet ongelooflijk moeilijk zijn, en sommige geforceerde beslissingen betekenen het beëindigen van een segment wanneer het mogelijk zou moeten zijn geweest om beide vertakkende bomen te zien, wat enigszins frustrerend was.
Het zijn de oprechte momenten die ervoor zorgen dat je vooruit gaat, met Kara's verhaal echt op die serieuze emotionele snaren. Ik was verbaasd hoezeer het verhaal me op plaatsen wist te bewegen, wat fantastisch is als veel interactieve verhalen er niet in slagen een echte band met de speler op te bouwen.
Meer dan alleen een loopsimulator
Het verhaal is de kern van Detroit, de hele ervaring vooruitstuwend, en hoewel gameplay een veel bekritiseerd onderdeel is van games zoals Verder dan twee zielen om je te on-rails te voelen, onbelangrijk en in het slechtste geval zinloos, het is verbeterd en verbeterd in deze laatste show. Ja, kleine gebieden met meerdere interactieve objecten kunnen terugkeren. Ja, er zijn nog steeds veel QTE's om gevechten en gevechten te simuleren. Ja, er zijn overal nog steeds onzichtbare barrières, en ja, je zult nog steeds een deel van je tijd jankelend ronddwalen door een aantal gebieden met weinig te doen tussen de punten A en B, terwijl je treurt over je karakter dat draait met de snelheid van een onbewuste olifant. Er zijn een paar kleine toevoegingen, zoals het vermogen van Markus om parkouring-sequenties voor te structureren, of de mogelijkheden van Connor om scènes op de misdaad af te tasten, maar veel van de monteurs blijven consistent.
Wat deze keer verbeterd is, is dat er minder langzamere, ingesloten delen zijn en dat er meer snelle, actiegerichte stukken zijn. Je ervaart de typische stijlfiguren: te voet achtervolgen, auto's ontwijken op snelwegen, contact maken met NPC's, invoer van snelvuurknoppen, enz. Maar er zijn ook veel meer van de onderzoeksafdelingen (die, indien mislukt, later gevolgen zullen hebben) , meer van de multi-beslissingsscenario's met vertakkingsresultaten, meer van het samenstellen en uitvoeren van goed doordachte schema's. Er is een bevredigendere terugkoppeling van het voltooien van een sectie op de "ideale" manier, omdat er meerdere mogelijkheden zijn om te mislukken of iets belangrijks missen. Het veelvuldige gebruik van tijdsbeperking geeft dit een fantastisch effect. Drie minuten om een afwijkende (afvallige android) te vinden, tien minuten om alle aanwijzingen te vinden, tien seconden om te beslissen over je volgende actie tegen de persoon die een pistool op je hoofd richt. Het gebruik van beperkte tijd bevordert een voelbaar gevoel van spanning, het zorgt voor onbezonnen besluitvorming en het geeft Detroit een gevoel van urgentie dat het momentum van het spel in een snel tempo laat bewegen.
Dat wil niet zeggen dat het geen saaie momenten heeft. Prullenbak opruimen en de tafel plaatsen is deze keer niet interessanter dan toen Zware regen of voorbij, zelfs als ze een verhalend doel dienen. Sommige uitkomsten lijken ook onmisbaar tenzij je de QTE-secties echt probeert te verknoeien, dus het bereiken van de "beste" uitkomst kan op plaatsen wat voor de hand liggend lijken. Er is een duidelijk gevoel van bekendheid in het spel, dus als je deze vorm van interactie met een gamewereld eerder hebt gehaat, zal dit zeker niet van gedachten veranderen; het is gewoon meer opgeknapt en geïnjecteerd met een hoognodige urgentie.
Een bericht verzenden
Wat je ook van de game zelf vindt, het is lovenswaardig hoe fantastisch een baan Quantic Dream is heeft gedaan door tijdens de hele ervaring krachtige thema's te injecteren: racisme, privacy, reclame, misbruik, de aard van autonomie, segregatie, vooroordelen. Detroit is vol en loopt praktisch over met kansen om je overtuigingen te zien en uit te dagen. In plaats van het alleen te presenteren, krijg je echter de middelen om vorm te geven aan deze thema's. Het wordt een beetje een proeftuin om te zien hoe je specifieke waarden zullen worden opgenomen in het geweven verhaal.
Uiteindelijk zal dit zijn waar je plezier of waarde van het spel uit voortvloeit - hoe bereidwillig je bent om de wereld en zijn verhaal te absorberen, en dan je eigen morele kader erop te besturen, gezien de kansen die het biedt. Er is hier een groot potentieel aan herspeelbaarheid. Aan het einde van elk hoofdstuk wordt een stroomdiagram weergegeven met uw keuzes, alternatieve potentiële paden en statistieken van het aantal dat dezelfde routes volgde. Het biedt een fascinerende mogelijkheid om na te denken over je eigen voortgang en verleidt je om meteen weer terug te komen om te zien hoe verschillend de scenario's kunnen zijn. Ik voelde me in het verleden zelden verplicht om verhaalgestuurde, op keuzegerichte games te herhalen; dit is er een die ik me kan voorstellen een aantal keren opnieuw te spelen voordat ik verder ga, wat het grootste compliment is dat ik het kan geven.
Speciale vermelding moet ook naar de soundtrack gaan, die fenomenaal is en de scènes met ongelooflijke emotie accentueert. De tracks vullen de thema's of scenario's aan en weerspiegelen de wereld op een manier die hen weerhoudt van simpelweg gespannen tot somber, optimistisch, angstig en pulserend tegelijk te zijn. Het is echt een opmerkelijke verzameling muziek, en het heeft al enkele van de meer epische of emotionele scènes in mijn geheugen gegrift. Het feit dat je er alleen naar kunt luisteren, is een bewijs van hoe fantastisch het is.
Een onmisbare ervaring
"Niet alleen een verhaal, dit is onze toekomst." De openingsverklaring van Detroit zet het toneel voor een boeiend verhaal. Niet alleen inhoud om maatschappelijke problemen te presenteren, het daagt u uit om uw reactie op hen op te merken en te kiezen. Niet bereid om genoegen te nemen met bescheiden productiewaarden, het creëert karakters en een wereld die u even inspireren en van streek maken. Niet blij om gewoon een andere loopsimulator te zijn, het probeert een hoognodige spanning en urgentie te injecteren in een traditioneel langzaam genre.
Detroit is een spel dat weet wat het wil zijn en wat het wil doen - een boeiend verhaal bieden met AAA-productiewaarden en zijn spelers de kans geven om hun eigen ethische codes te onderzoeken. Met spectaculaire beelden, een geweldige soundtrack, complexe thema's en een kern van interessante personages die een werkelijk boeiende plot aandrijven, Detroit biedt een ervaring als geen ander op de huidige generatie. Ondanks zijn kleine tekortkomingen en gameplay-beperkingen, creëert het emotioneel geladen momenten die resoneren met een aantal van zijn publiek. Dit is een spel waarbij de grootste vijand waarmee je te maken krijgt je eigen besluiteloosheid of onbezonnen oordeel is, het maakt een ervaring die een niveau van spanning en verantwoordelijkheid uitoefent op zijn publiek dat we zelden zien.
Nergens worden beslissingen op dezelfde manier gemaakt, maar ze zullen allemaal hetzelfde raken.
Onze beoordeling 9 Een spel met iets te zeggen, Detroit: Become Human combineert de media van films en videogames met een uitstekend resultaat. Beoordeeld op: Playstation 4 What Our Ratings Mean