Inhoud
- Eén ring om ze allemaal te brengen ...
- Een nieuw avontuur begint
- Een Uruk vergeet nooit
- Ik heb jou nodig en jij hebt mij nodig
- Aan het einde van alle dingen
Sinds de publicatie in 1954, heeft J.R.R. Tolkien's Lord of the Rings Saga heeft zijn plaats verdiend als een van de meest boeiende en volhardende werken van de fantasyliteratuur, en creëerde een ongelooflijk rijk, volledig gerealiseerd universum met zijn eigen geschiedenis en mythologie. Gezien het enorme bronmateriaal bij de hand, videogame-aanpassingen van In de ban van de Ring zijn een verrassend hit-and-miss-affaire geweest.
Eén ring om ze allemaal te brengen ...
Met Midden Aarde: Schaduw van Mordor, Monolith Productions keert die trend om en maakt een game die recht doet aan de mythen van Tolkien, zowel op epische schaal, als aan zijn kleine aandacht voor detail. In gameplay, ontwerp en missiestructuur, Schaduw van Mordor leent royaal van succesvolle franchises zoals de Moordenaars gelofte series en Rocksteady's Arkham spellen.
Niettemin, Mordor vindt en hergebruikt deze vertrouwde elementen opnieuw om een ervaring te creëren die (voor het grootste deel) trouw is aan de essentie van de visie van Tolkien, terwijl hij enkele intrigerende nieuwe concepten van zichzelf incorporeert.
Een nieuw avontuur begint
In plaats van de inmiddels bekende gebeurtenissen van de Lord of the Rings, Schaduw van Mordor kiest voor een brutaler route, met een geheel nieuw verhaal gebouwd op de mythologie van Middle-Earth.
Stel tussen de gebeurtenissen van The Hobbit en In de ban van de Ring, het spel zet spelers in de laarzen van Talion, een Gondorian Ranger die op een missie van wraak gaat nadat zijn vrouw en zoon ritueel zijn geofferd door dienaren van de Dark Lord Sauron. Verbannen uit de landen van de levenden, wordt de ziel van Talion gebonden aan de schim Celebrimbor, een legendarische smid uit de tweede eeuw van Elven, met zijn eigen te slijpen bijl tegen de zogenaamde veroveraar van Midden-Aarde.
Wat begint als een redelijk rechttoe rechtaan wraakverhaal, evolueert snel naar iets veel ambitieuzers, dat zich bezighoudt met thema's als het holle nastreven van wraak en de corrupte invloed van macht. Helaas komen deze thematische elementen nooit echt samen tot een bevredigend geheel, wat leidt tot een conclusie die in het beste geval warrig en underwhelming is en in het slechtste geval hoogst raadselachtig.
Met Schaduw van Mordor, de reis is uiteindelijk meer lonend dan de bestemming, hoewel het spel een eersterangs rit is. Het land van Mordor zorgt voor een sfeervolle, meesterlijk bewerkte speeltuin die duidelijk een liefdeswerk was van de kant van de ontwikkelaars. De sombere, regengeveegde vlaktes en valleien van Mordor (nog niet volledig gecorrumpeerd door de invloed van Sauron) zijn allebei somber en griezelig mooi. Of je nu door een modderig moeras waadt of de torens van een Uruk-kampement schaalt, de graphics van de game zijn nooit minder dan adembenemend, en dienen als een oogverblindende showcase voor de kracht van de volgende generatie technologie.
Het Land van Mordor is hard, mooi en somber.
Een Uruk vergeet nooit
Samen met zijn adembenemende beelden, is het sterkste verkoopargument van de game ongetwijfeld het experimentele "Nemesis" -systeem. Deze fascinerende game-monteur draait om de Uruks (niet te verwarren met de even lowlier Orcs, zoals Talion haast om aan te geven), de grove, groezelige inwoners van Mordor lijken op een kruising tussen hobgoblins en gruwelijke afwijzingen van Jim Henson's Muppet-fabriek. Zoals Talion ontdekt, hebben deze zielige wezens een complexe, constant veranderende hiërarchie, die promoties in rang en kracht bereikt met elke "dood" die ze hem toebrengen (je kunt een man die al dood is niet echt doden, zoals de Uruks zelf goed weten) .
Veel Uruks, elk met hun eigen respectievelijke sterke punten, angsten en zwakheden, zullen tijdens het spel herhaaldelijk opnieuw opduiken, herinnerend aan eerdere ontmoetingen met Talion en de vernedering en verwondingen die hij heeft opgelopen.
"[Shadow of Mordor's] vechtsysteem is genadeloos en brutaal gewelddadig, overtreft alles in Peter Jackson's films en zelfs de geschriften van Tolkien"Zoals zoveel ambitieuze pogingen tot innovatie, belooft het Nemesis-systeem meer op papier dan het daadwerkelijk oplevert. Als niets anders, slaagt "Nemesis" erin om de Uruks tot leven te brengen in al hun vulgaire glorie, waardoor de verveling van het hacken door golf na golf van generieke grunt met je slagzwaard wordt verlicht. Dit is iets waar spelers best veel in zullen doen Schaduw van Mordor, een spel waarvan het vechtsysteem genadeloos is en brutaal, bijna gevoelloos gewelddadig, omdat Talion het vermogen krijgt om zijn vijanden uit te voeren, te beangstigen en te vermoorden.
Soms overtreft het geweld aantoonbaar iets in de films van Peter Jackson, en mogelijk zelfs de geschriften van Tolkien zelf. Ondanks dit (en misschien vanwege de relatief korte lengte), voelt het spel nooit echt repetitief, met net genoeg missieverscheidenheid om te voorkomen dat het oud wordt. De game is over het algemeen ook flexibel in het bieden van meerdere manieren om een bepaald doel te bereiken, of het nu gaat om stealth of regelrechte chaos.
Het gevecht in Shadow of Mordor is wreed en intens.
Ik heb jou nodig en jij hebt mij nodig
Afgezien van de onmiskenbare aantrekkingskracht van het verkennen van Middle-Earth, lijdt het geen twijfel dat Talions complexe relatie met de Uruks Schaduw van MordorBelangrijkste attractie.
Deze wezens zijn niet alleen de dodelijke vijanden van Talion, maar soms ook zijn terughoudende bondgenoten. Halverwege het verhaal verwerft Talion het vermogen om de Uruks te 'brandmerken', hun geest tot slaaf makend en ze tegen elkaar in te zetten voor zijn eigen persoonlijk gewin. Dit roept enkele verontrustende ethische vragen op (door de Uruks tot slaven te maken, zal Talion niet anders worden dan de vijanden die hij probeert te vernietigen?) Dat de game slechts oppervlakkig raakt.
Het vermogen om de Uruks te zombieren en te "domineren" is het soort ontwikkeling dat de gameplay dramatisch had moeten veranderen, maar helaas eindigt het gevoel zinloos en onderbenut te zijn, met weinig motivatie om deel te nemen aan Uruk-machtsstrijd, afgezien van de weinige verhaalmissies die het vereisen .
Naast het Nemesis-systeem, Schaduw van Mordor is voorzien van een meer conventioneel leveling-up systeem waarmee spelers het arsenaal en vaardigheden van Talion kunnen upgraden door verschillende side-quests te voltooien (dat wil zeggen, het bevrijden van menselijke slaven, het vermoorden van krachtige Uruk-commandanten, het ontgrendelen van runen en artefacten die de herinneringen van Celembrimbor herstellen, enz.). Deze nevenmissies zijn volledig optioneel, met als hoofddoel de vlucht van de voorbijgaande campagne te overbruggen. Het is twijfelachtig dat meer dan de helft van deze upgrades in een enkele play-through wordt verworven. De meesten van hen zijn niet echt nodig, gezien de haast gênant gemakkelijke moeilijkheidsgraad van de game (die op bepaalde punten verrassend sterk is, vooral tijdens missies die stealth en voltooiing van doelen binnen een beperkte tijdsspanne vereisen).
De Uruk zijn uitstekende antagonisten.
Het verhaal wordt ook verlevendigd door een assortiment van kleurrijke zij-karakters, zoals de macht-hongerige maar vreemd vertederend Orc Ratbag, de krijger-prinses Lithariel, en de joviale Torvin, een dwerg jager herbergen van een tragische verleden van zijn eigen. Sommige bekende gezichten komen ook voor, met name de schizofrene grotbewoner Gollum, een Hobbit-achtig wezen dat is beschadigd en verdroogd door de Ene Ring.
Deze personages zijn oneindig veel boeiender dan Talion, een stekelige anti-held wiens hoofd we nooit echt binnen krijgen, en Celebrimbor, wiens ware motieven net zo schuin zijn. De spelwereld wordt ook ingevuld door 'bijlagen', die een intrigerende achtergrond bieden met betrekking tot de overlevering en mythologie van Middle-Earth.
Het is moeilijk om geen iconische personages als Frodo, Aragon, Gandalf en talloze anderen te missen die helaas niet hebben gesneden, maar de 'Appendice' lijkt Monolith's manier te zijn om hun afwezigheid te compenseren. Het bronmateriaal is gewoon te complex en te groot om in één game te proppen, en het is waarschijnlijk aan de ontwikkelaars te danken dat ze het niet hebben geprobeerd.
Torvin de dwerg is er een van Schaduw van Mordorde meest gedenkwaardige helden.
Aan het einde van alle dingen
Als het stof is neergedaald, Midden Aarde: Schaduw van Mordor is een ambitieus avontuur met individuele delen die groter en gedenkwaardiger zijn dan het geheel. Wat we krijgen is een heel goed spel dat net tekortschiet van grootheid, ontsierd door zijn flauwe protagonist, gehaast verhaal en warrig, anti-climax einde.
Monolith verdient de grootste lof voor het proberen van iets spannends en nieuws, zelfs als die pogingen tot innovatie niet altijd lonen. Wanneer Mordor slaagt, maar het is moeilijk een meer boeiende, boeiende en eerbiedige hommage aan de epische saga van Tolkien voor te stellen. Ondanks (of misschien wel vanwege) zijn fouten, Schaduw van Mordor heeft aangetoond wat een Lord of the Rings spel ziet eruit als goed gedaan. Monolith heeft de basis gelegd voor toekomstige delen die hopelijk zullen voortbouwen Mordor's sterke punten, waardoor een nog meer bevredigende excursie naar de landen van Middle-Earth wordt geboden.
Onze beoordeling 8 Monolith Productions '' Middle Earth: Shadow of Mordor 'is een boeiende, ambitieuze herformulering van de' Lord of the Rings'-mythos die op briljante wijze werkt waar het lukt. Beoordeeld op: Playstation 4 What Our Ratings Mean