Inhoud
Toen ik een kind was, had ik een terugkerende nachtmerrie die ik wakker werd uit mijn bed, door de gang liep en gedood werd door Jason Voorhees van Vrijdag de 13e. Nadat hij me had gestoken of me had laten kettingzaaien, werd ik wakker in bed en liep ik door de donkere gang naar mijn dood, om daarna weer in mijn bed te ontwaken. Deze droom zou meerdere keren lopen totdat ik wakker werd in mijn kamer, niet helemaal zeker of ik droomde of niet.
Die ervaring was wat ik verwachtte Neverending Nightmares, maar het is niet precies wat ik heb. In plaats van de martelende onvermijdelijkheid van de dood, voelde ik meer dat de dood redelijk vermijdbaar was. Sommige vijanden hadden zelfs geen oogballen. Hoewel dit eng was, maakte het ze veel minder bedreigend.
Origins
Neverending Nightmares begon als een bescheiden succesvolle Kickstarter. Het project financierde $ 106,722 uit een doel van $ 99.000. Na het falen van zijn eerste "ritme-up" spel, Retro / Grade, bedacht maker Matt Gilgenbach in plaats daarvan zijn intrede in een zeer donker, zeer persoonlijk territorium.
Het is absoluut therapeutisch voor me geweest omdat ik het gevoel heb dat ik in staat ben mijn hoofd een beetje open te trekken en enkele van de negatieve, vreselijke gedachten eruit te laten komen. Door ze tastbaar te maken, verliezen ze hun mystiek en macht - hun greep op mij.
- Gilgenbach in een interview met Gamechurch
Voor Gilgenbach, die lijdt aan OCD en depressie, werd het spel een kanaal voor zijn gevoelens isolatie en verlangen om zichzelf te schaden.
Thema's
Misschien wel het sterkste onderdeel van dit spel is hoe het zijn verhaal vertelt door middel van motieven. In een van de eerste kamers ontmoet Thomas, de hoofdpersoon, een Bijbel met een passage in het Latijn. Vanaf dat moment is er het herhaalde citaat: "Mijn God, waarom hebt u mij verlaten?"
Alles dat kleurrijk of verlicht is, is belangrijk, wat de speler helpt om dit desoriënterende landschap te verkennen.
Later in het spel botsen sommige van de thuis- en asielontwerpen van eerdere niveaus met elkaar. Het mengen van deze motieven is een slimme manier om te suggereren dat Thomas niet langer onderscheid kan maken tussen zijn eigen huis en het gevoel vast te zitten in een gesticht.
Visual / audio
De kunststijl is bedoeld om dromen te simuleren. Crosshatching verduistert het zicht van de speler en geeft een gevoel van claustrofobie. Het gebrek aan kleur, ook dromerig, geeft allebei een schokkend contrast met het rode bloed en stelt de speler in staat gemakkelijk op te pikken met wat ze kunnen gebruiken.
De animatie is opzettelijk, omdat Thomas niet snel kan bewegen en gemakkelijk kan banden. Zijn op zijn tenen geanimeerde animatie ziet er vervelend uit, zoals het soort stappen dat je neemt als je probeert de vloer niet 's avonds laat te laten kraken. De juxtapositie van deze trage opbouw met het plotselinge geweld van de doden in het spel zorgt er echt voor dat ze opvallen wanneer ze gebeuren.
U kunt beter een goede hoofdtelefoon hebben wanneer u deze game speelt, omdat u moet weten in welke richting de audio komt. Ik probeerde een paar minuten zonder koptelefoon te spelen, gewoon om te zien hoe het was, en het was vooral dat ik schreeuwde: "Uit welke richting komt dat geluid? Ik weet dat het luider wordt, maar ik weet niet waar het is!"
Ik denk dat je zonder de koptelefoon zou kunnen proberen te spelen als een soort van zelfopgelegde 'harde modus'. Maar zelfs de game stelt een koptelefoon voor het spelen; niet hebben van hen doet afbreuk aan de ervaring.
gameplay
De game leert je spelen, dus de meeste doden zijn vermijdbaar en niet oneerlijk. Bijvoorbeeld, de eerste keer dat je op glas stapt, maakt het een hard geluid en laat je je voet bloeden om je de monteur te laten zien. Elke keer daarna, als je op glas gaat, word je snel gedood. Elk gebied volgt verschillende mechanica, dus wees voorbereid om te leren terwijl je gaat.
Veel van dit spel is op zijn tenen gericht, onderzoekend en spannend. De straffen voor het ingedrukt houden van de startknop zijn behoorlijk steil. Je maakt veel lawaai hijgend en zal uiteindelijk moeten stoppen om je adem te herstellen. Dit dwingt spelers om zich langzaam door het spel te bewegen.
Het tempo is zodanig dat er altijd een opeenhoping van de angsten is. Dit is een goede tactiek om het maken van schrikwekken angstaanjagender te maken, maar het lange loopgedeelte gevolgd door een schrikaanjager aan het eind begint routine te worden.
Persoonlijk zou ik willen dat er al vroeg in het spel meer een rug-pull was waar je meteen sterft in plaats van eerst een paar minuten door het gebied te sjokken.
Er is niet een enorme variëteit aan monsters, dus het is gemakkelijk om ze te behandelen als zeer onmenselijke "mobs" na een of twee herhalingen. Hoe meer je sterft, hoe minder beangstigend de monsters worden.
Het lijkt erop dat Infinitap Games iets te dicht bij de normale spelconventies bleef, wanneer horrorspelletjes in plaats daarvan manieren zouden moeten vinden om die conventies te doorbreken om angst en onzekerheid te creëren bij doorgewinterde gamers.
Conclusie
Neverending Nightmares sleept de grens tussen het zijn van een verontrustend onderzoeksspel zoals Yume Nikki en als een verontrustend puzzel / avontuurspel zoals Limbo. Soms voelt het gebalanceerd, maar doet het iets te veel of gaat het iets te ver. Dit is een prachtig spel, maar van kamer naar kamer gaan en een steeds groter wordende horde monsters vermijden, van een gevoel van benauwend en eng naar een gevoel van drukte.
Als je een fan bent van horrorspellen, raad ik je ten sterkste aan het op te halen. Zo niet, dan is deze game misschien alleen interessant voor ons, literaire en psychologische nerds die graag een verhaal analyseren dat grotendeels wordt geïmpliceerd door motieven en afbeeldingen.
Onze beoordeling 7 Alhoewel griezelig mooi en macaber, neigt Neverending Nightmares ertoe om het te dicht bij conventies te spelen. Beoordeeld op: PC What Our Ratings Mean