Inhoud
Wat is er met de lawine aan verrassend goede games die dit jaar allemaal op rij aankomen? Mensen hebben tijd nodig om hun familie te zien en aan het werk te gaan, verdomme! Maar ga je gang en voeg toe Nier: Automata naar de stapel must-play-ervaringen op de PS4.
Hoewel een spin-off van Drakengard en een vervolg op de vorige Nier, er is verrassend weinig verband tussen dit spel en zijn voorgangers. Terwijl er hier en daar een tie-ins zijn, over het geheel genomen Nier: Automata is zijn eigen dier helemaal in termen van stijl, verhaal en gameplay.
Verwacht het onverwachte
het is duidelijk dit ontwikkelteam en zijn regisseur hebben heel veel liefde voor gamen in het algemeen, en er zijn een aantal interessante ontwerpkeuzes die je nergens anders ziet. Bijvoorbeeld, het veranderen van beeld- en geluidsinstellingen wordt omgezet in een minigame, en je moet eigenlijk verschillende HUD-elementen kopen door het spel heen in plaats van ze helemaal uit de goede hoek te krijgen.
Het Android-thema is ook constant in je gezicht, met het scherm zwart en wit als een slechte videobeelden wanneer hoofdpersonage 2B weinig gezondheid heeft. Het meest onverwacht is de openingsmissie, die in extreem snelle opeenvolging door zeven of acht verschillende genrestijlen gaat.
Eerst is deze game Space Invaders, dan tweelingstok Geometry Wars, dan scrollen op de zijkant R-Type, dan een platformer, dan een God van de oorlog hack 'n slash en vervolgens van boven naar beneden tegen, dan Schaduw van de Colossus met gigantische eindgevechten, dan een vliegende mech-simulator en dan een tekstavontuur - en dat is gewoon het eerste niveau!
Het lijdt geen twijfel dat de eerste missie een wilde rit is (en een triomf van gamen), maar dat is het wel heeft ook het nadeel van super-desoriënterend te zijn. In een bepaald geval toen de camera vanuit het niets naar boven werd geschakeld, was ik helemaal verdwaald in de hel van de kogel, had ik geen idee waar 2B was en geen direct duidelijke manier om vijand van projectiel te onderscheiden van pick-up, enz. Voor een waanzinnige een paar ogenblikken daar was ik gewoon op de knop stampen en hopen op het beste.
Fluid Combat
Gelukkig is dit genre-springen na de openingsmissie aanzienlijk afgenomen en blijft het meer bij één stijl in een grote open-wereldomgeving die meer lijkt op wat de trailers en schermafbeeldingen suggereerden.
Wanneer je in het hart van het spel komt, is er een fantastische kijk op melee en ranged-gevechten, omdat je een zwevende drone gebruikt voor opsommingstekens en laseraanvallen terwijl je 2B zelf controleert voor close-up en zwaardtrikes op bereik. Vaak moet je beide gevechtsmethoden tegelijkertijd gebruiken, vastzetten en richten op luchtdoelwitten met je drone terwijl je tegelijkertijd grondtroepen met melee-aanvallen opneemt.
Hoewel dit niet volledig uniek is, is de manier waarop dit duale systeem wordt geïmplementeerd, een soort paradigmaverschuiving in hoe je gevechten ziet - en dat maakt echt Nier: Automata een vreugde (en uitdaging) om te spelen.
Het spel is erg gericht op de actie, maar er is nog steeds genoeg te doen aan de kant in plaats van adorably storende robots te doden, zoals tijd nemen om te vissen (of gewoon een kijkje nemen in het landschap van een verwoeste aarde die van nature wordt teruggewonnen).
Verhaal en eindes
Als je helemaal oplet, zou je vanaf het begin kunnen vertellen dat wat de androïden duidelijk te horen krijgen, niet is wat er feitelijk gaande is tussen de aarde en de orbitale bases van de maan. Vanaf het begin vertoont 2B tekenen van niet langer willen worden gebruikt voor de oorlog van iemand anders terwijl er wordt gereciteerd "voor de glorie van de mensheid!"
Qua thema en toon zijn er echo's van eerdere sci-fi RPG mashup-games zoals Xenosaga, evenals sci-fl-films zoals Oblivion - en vreemd genoeg, misschien zelfs enkele knikken Wall-E.
Helaas zijn de personages niet bijzonder aantrekkelijk. Maar ik was constant geïntrigeerd door wat er gaande was, zelfs als het gemakkelijk is om te raden naar de waarheid van direct na de eerste missie. Er is ook veel meer in het verhaal dan wat er aan de oppervlakte is, en dat moet worden uitgegraven door meerdere playthroughs.
Gaat nog verder dan de vorige Drakengard en Nier titels, dit keer zijn dat maar liefst 26 verschillende eindes, en je wordt verwacht dat je de meeste of zelfs alle eindes zult vinden. Bij elke volgende playthrough zal het spel veranderen, zowel in verhaal- als gevechtstactieken. De herspeelbaarheid is dus niet alleen hoog; het is eigenlijk ingebouwd in het ontwerp van de game.
Het komt neer op
Nier: Automata is constant onconventioneel en onorthodox, en dat is over het algemeen best een goede zaak die resulteert in bevredigende en vloeiende gevechten. Er zijn een paar nadelen, zoals een upgrade-menuscherm en een chipsysteem dat onbegrijpelijk aan elkaar gepakt en in het begin te ingewikkeld is.
Er is ook geen auto-save-functie, omdat het vinden van extra opslagplaatsen is ingebouwd in de gameplay. Dat is in sommige gevallen prima, maar een beetje vervelend bij anderen als je geen veilige plek wilt vinden om de game te verlaten.
Tussen de topgevechten en tientallen eindes, Nier: Automata zal je heel wat uren bezig houden, en als je graaft Bayonetta, je zult absoluut dol zijn op de kern van het spel hier te zien.
Opmerking: Square Enix zorgde voor een kopie van Nier aan de schrijver in het kader van deze beoordeling.
Onze beoordeling 8 Supergladde en innovatieve gevechten gaan gepaard met een ongelooflijk onorthodox spelontwerp voor een PS4-betreding. Beoordeeld op: Playstation 4 What Our Ratings Mean