Waarschuwing: veel van mijn beoordelingen bevatten spoilers. Dit is toevallig een van hen. Ze zijn, wat ik zou beschouwen, kleine spoilers. Lees op eigen risico.
Ik heb deze game net een paar maanden geleden afgesloten. Ik moet zeggen dat het meteen een van de beste en meest emotioneel meeslepende ervaringen was die ik gevoeld heb tijdens het gamen. Seizoen twee is onderweg en het kan niet snel genoeg komen. Ik ben bezorgd en bezorgd geweest over Clementine sinds die laatste scène in seizoen één.
De wandelende doden, zoals de meeste Telltale Game-titels, wordt opgesplitst in vijf afleveringen, die een seizoen vormen. Ze hebben ook een extra aflevering uitgebracht genaamd 400 dagen, die zal fungeren als een brug naar het tweede seizoen. Terwijl ik heb gespeeld 400 dagen, deze beoordeling gaat niet specifiek over die overbruggende episode.
De game verbindt zichzelf met de stripboekenreeks door zowel Hershel Greene als Glenn Rhee tijdens aflevering één te introduceren. Je wandelt een tijdje op de boerderij van Hershel, dit voordat het grootste deel van zijn familie schuurzombies wordt. Dan ontmoet je Glenn nadat je bent overgestapt naar Macon, Georgia. Hij hangt een tijdje met de groep overlevenden rond voordat hij op eigen gelegenheid naar Atlanta vertrekt (zogenaamd om Rick Grimes te behoeden voor eeuwig vast te zitten in een tank.)
Je begint als Lee Everett, die momenteel in voorlopige hechtenis zit en naar de gevangenis wordt vervoerd - voor moord, zoals je snel leert door te parlaying met de praatgrage politie op de stoel van de bestuurder. Iets te maken met een senator en Lee's vrouw, een soort van affaire. Dit achtergrondverhaal wordt langzaam onthuld in de loop van de eerste twee afleveringen. Tijdens het transport loopt de politieauto vast. Lee overleeft. Komt voor zijn allereerste keer in contact met zombies. Escapes. En dan uiteindelijk ontmoet Clementine, een klein meisje verstopt in een boomfort. Hij wordt haar beschermer in de loop van de serie.
Het grote verkoopargument voor De wandelende doden is dat het je toestaat om moeilijke keuzes te maken, en die keuzes hebben consequenties. Dit is de beschrijving die je begroet terwijl je het spel betreedt. Die beschrijving is echter enigszins onoprecht. Er zijn geen eindeloze permutaties aan het verhaal. Het verhaal is nog steeds vrij lineair van aard. De keuzes die je krijgt, kunnen van invloed zijn op de karakters die leven en sterven, maar uiteindelijk wachten dezelfde personages op down-road-personages. Je kunt het verhaal zien als het hebben van deze vaste punten in de tijd, en je kunt alleen maar verhaalverschillen tussen die vaste punten veroorzaken.
Je keuzes zijn belangrijk. Die bewering is enigszins onoprecht.
Om ontwerpredenen moet het verhaal deze vaste punten hebben. Het verhaal heeft een lineaire structuur nodig. Telltale Games is slim in het ontwerp door dit feit te verbergen door de keuzes die het je biedt. Het geeft de illusie dat je veel meer controle hebt over de uitkomst van het verhaal dan je in werkelijkheid bent.
Bijvoorbeeld, later in de eerste aflevering krijg je de eerste moeilijke keuze van het spel te zien. Bespaar Carley, of sla Doug op. De een leeft en de ander sterft. Dat is jouw keuze. Maar uiteindelijk, ergens in de rij, haalt een uitzonderlijk lot hen in het gareel. Je raakt een van die vaste punten in het verhaal en eerdere beslissingen doen er niet echt toe.
Je zult echt radeloos zijn als bepaalde personages doodgaan.De echte kracht van De wandelende doden is het vertellen en de personages. Beide dompelen je onder in de atmosfeer van deze wereld. Je voelt spanning. Je voelt spanning. Het is een emotioneel boeiende ervaring. Je zult echte schokken voelen over gebeurtenissen die plaatsvinden. Je zult oprecht boos zijn op de dood van bepaalde personages. Opluchting over anderen. Ik was een paar dagen van streek vanwege het overlijden van een personage in het midden van de serie.
Qua gameplay is het redelijk minimaal. Er is niet veel actie en wanneer dat het geval is, wordt meestal alleen de Q-toets geplet (op platforms met een toetsenbord). Maar als je die Q-sleutel in stukken haalt, doe je dat zo wanhopig. Er is ook een minimale scope en shoot-mogelijkheden, in het spel kun je af en toe een headshot krijgen.
Het grootste deel van het spel draait om gesprekken en de drie keuzes die je krijgt. Die keuzes vallen in twee patronen. De eerste, kies kant A, neutraal, kies kant B. De tweede, wees de goede man, neutraal of wees de eikel. En elke aflevering presenteert meestal een paar moeilijke keuzes, wat het lot van sommige personages beïnvloedt: ga naar rechts om personage X te helpen, of ga naar links om karakter Y te helpen, degene die je niet hebt geholpen, is degene die in de problemen zit.
Er is niet veel herhalingswaarde voor De wandelende doden, vanwege die vaste verhaalpunten. Je speelt als een supergoede kerel, je krijgt bepaalde reacties van personages. Je speelt als een eikel, je krijgt weer een aantal verschillende reacties. Het verhaal zelf zal verder gaan als een moloch, je zult nog steeds die cruciale scènes tegenkomen, of je nu een goede vent of een klootzak bent.
Ik ben behoorlijk onder de indruk van het grafische ontwerp. Het doet behoorlijk goed werk om de kunstwerken van het stripboek tot leven te brengen - in kleur en 3D. De stemhandeling varieert van fatsoenlijk tot zeer goed.
De weinige klachten hier zijn vrij onbeduidend, omdat het verhaal en de personages overschaduwen al het andere. Als je een spel wilt spelen dat je emotioneel geïnvesteerd gaat voelen, dan De wandelende doden zal dat voor je doen.
Onze beoordeling 9 Dit is minder een spel, en meer een interactief verhaal. Het is echter een verdomd goed verhaal.