Videogamedia, meer dan misschien in andere media, is een groeiende en adaptieve vorm. In tegenstelling tot zijn tegenhangers in film, muziek en literatuur, vloeit de taal van review nog steeds samen in wat het ooit zal zijn. Onze industrie is nog steeds volwassen.
De nieuwheid van onze media, evenals de algemene misvatting van ons gebruikersbestand, dragen beide bij aan de dingen die video-gamejournalistiek interessant en frustrerend maken. Onze reputatie als entertainment is nog steeds hetzelfde als twintig jaar geleden - het imago van videogames als iets dat alleen wordt gespeeld door kinderen of tienerjongens met hormonenongelijkheid. Bedrijven zijn nog steeds in de richting van deze groepen en de recensies rond de meeste games zijn nog steeds voornamelijk "is het leuk" in plaats van de traditionele taal van recensie die wordt gebruikt in meer gevestigde media.
Wanneer we als industrie niet intellectueel of volwassen kunnen omgaan met menselijke seksualiteit, genderkwesties en / of een volwassen concept van geweld en de gevolgen daarvan, is het geen verrassing dat beoordelingen zelden voorbij dit punt gaan. Een taal van recensie gaat voorbij aan woorden als goed, slecht, geweldig, cool. Dat zijn woorden die subjectieve gevoelens uitdrukken en terwijl ze een plaats hebben in recensies, kunnen ze niet de enige taal van de recensie zijn. Een juiste taal van kritiek is een noodzakelijke uitvinding om een meer volwassen en gebalanceerde journalistieke identiteit te creëren.
Deel uitmaken van deze industrie, al was het maar vanuit een stageperspectief, is ongelooflijk fascinerend. Ik krijg de kans om deel te nemen aan deze creatie van een taal van kritiek en met de rest van de industrie door te gaan met het aanpakken van de problemen waarmee zij worden geconfronteerd. Naarmate gaming en de journalistiek eromheen veranderen en groeien, hoop ik verder deel uit te blijven maken van de industrie.