Het is raar om te denken dat de dingen tussen 1990 en nu zo veel zijn veranderd, gezien hoe kort een tijdje eigenlijk is geweest.Alles is zo snel vooruitgegaan en terugkijkend is het een beetje verontrustend dat de kindertijd in de huidige en toekomstige generaties zo anders zal zijn dan die van vorige generaties.
Eenvoudig leuk ..
Misschien word ik gewoon oud. De headervideo vat samen hoe ik me voel als ik terugkijk, maar voelt niet iedereen zijn jeugdtijd als het beste voor hen? De jaren 90 waren misschien het beste voor mij, maar het decennium waarin je ongeveer 12 jaar oud was, was het beste voor jou.
Alles is beter wanneer je twaalf bent, en rond die tijd is je eigen smaak echt aan het ontstaan en leer je kennen wie je bent als persoon.
Op die leeftijd is het anders. Je wordt niet belemmerd door de prijs van dingen, je hebt vrienden (en vijanden) die je elke dag op school ziet, je ouders zorgen voor je, soms krijg je spullen omdat je gewoon jezelf bent, en je hoeft je geen zorgen te maken over een spel is goed of niet. Je vindt het leuk of niet.
Als ik erover nadacht, was het echt het beste.
Het is deprimerend om vandaag naar videogames te kijken en merk dat je vervreemd bent van de naam van de bedrijfstak die beweert het 'kernpubliek' te zijn en je af te vragen wat die term zelfs betekent.
Ik ben geneigd te geloven dat het "kernpubliek" is wat de industrie het meest winstgevend acht, aangezien de meerderheid van de belangrijkste gamers zeker niet blij is dat ze moe worden gevoede franchises, gehomogeniseerd om tegemoet te komen aan elke demografie. Het is net alsof je gepasteuriseerd kaasproduct krijgt als je alleen maar echte kaas wilde. Ik wil gewoon wat verdomde kaas.
Waar is de vindingrijkheid? Waar is de bereidheid om een risico te nemen om het ideale spel te creëren? Ik kan het niet helpen, maar vraag me af of ik gewoon iets niet zie. De videogamesector is een van de grootste ter wereld en meer mensen genieten ervan dan ooit. Dus waarom geniet ik er minder van?
Ik ben niet volwassen geworden. Ik vind nog steeds het vreemde juweeltje en merk dat ik games speel voor meer dan 10 uur per dag, maar ik zie niets bijzonders in al deze grote releases waar mensen enthousiast van worden. Ontwikkelaars die wijzigingen aanbrengen om een beroep te doen op groepen van speciale belangengroepen, waarbij de algehele moeilijkheid wordt afgezwakt, de meeste grote releases geen echte smaak hebben of een blijvende impact hebben - het is echt net als gepasteuriseerd kaasproduct, minus de zware marketing.
Ligt het aan mij? Ik denk niet dat ik het plezier ben vergeten, en mijn smaak is behoorlijk ver verwijderd van wat ik heb genoten toen ik 12 was. Misschien ben ik te kieskeurig en misschien zijn de verborgen weinigen die klagen ook te kieskeurig. Maar nogmaals, hoe kunnen we het echt vertellen?
Zoals ik heb gezegd Dit artikel, het is niet zo dat we kunnen vertrouwen op beoordelingen om ons een echt idee te geven over de kwaliteit van een game. Wij, internetmensen, kunnen onze meningen baseren op mensen met een vergelijkbare smaak en proberen een oordeel te vellen vóór aankoop, maar uw gemiddelde consument heeft die mogelijkheid niet (of wil) niet.
Terugspoelen naar het beginpunt van dit artikel, het is niet zo dat we videogames zo gemakkelijk kunnen gaan huren zonder diensten als GameFly. Als er één ding was dat ik zeker zou zeggen, dat was beter in de jaren negentig, dan was het de mogelijkheid om gemakkelijk games uit te proberen via verhuurwinkels en het gebrek aan pr-fist-stoten zien we tegenwoordig gokrecensies en exclusives. In sommige opzichten waren dingen op dat moment zelfs nog transparanter dan ze nu zijn. Ik denk dat ik dat nog meer mis dan de tekenfilms van zaterdagochtend.
PS.
Gepasteuriseerd smeltkaasproduct is bruto. Besteed aandacht aan je kazen, man.