Ik word er vaak van beschuldigd nostalgisch te zijn in het verleden als het gaat om video-gaming. Natuurlijk, misschien verlang ik in het geheim naar die gouden dagen van het blazen op cartridge pins en het uitstampen van schildpadden en wandelende paddenstoelen. Ik zal je vertellen over een innovatie die ik nooit mis: bedrade controllers.
Deze conclusie kwam onlangs bij mij toen ik mijn jonge nicht en neef observeerde met een sprig spelletje tikkertje rond de stoel waar ik toevallig in zat tijdens het spelen van mijn Playstation 2. Elke revolutie van dat duo, dat leek te zijn toegenomen gelach en afgenomen Spiernauwkeurigheid betekende dat ze over het controllerkoord sprongen dat een halve voet boven de vloer liep naar de verouderde console genesteld in het entertainmentcentrum.
Naast de spelafleiding die twee lichamen is die om de 4 seconden langs het scherm schieten, begon zich een nieuw nachtmerriescenario te vormen dat me volledig weghaalde van elke resterende concentratie die gereserveerd was voor onze oude vriend Solid Snake - het was alles behalve een zekerheid dat een van hen verstrikt zou raken in dat snoer. Het beste scenario zou zijn dat de controller uit mijn greep zou vliegen en daardoor een projectiel van 6,8 ounce zou worden dat op een of andere manier zowel hen als het tv-scherm zou vermijden. In de ergste scenario's ging het om lichamelijk letsel en / of vintage hardware die na een korte vlucht zonder parachute transformeerde in een stapel vonkende printplaten.
In een beweging die ik graag zou zien als iets uit "The Matrix", pauzeerde ik het spel in opsommingstijd slow motion en leunde naar voren net genoeg om het snoer te laten rusten op de grond terwijl mijn neef oversprong waar het eerder was geweest. Mijn achtervolgende nicht, duizelig van het vooruitzicht een tag te maken en zo haar broer te laten weten dat je het bent, greep het koord met haar roze voetzool en begon als een Imperial Walker op de ijzige vlaktes van Hoth te vallen.
Mijn achtervolgende nicht ... betrapt het koord met haar roze voet en begon te kantelen als een imperiale wandelaar op de ijsvlakte van Hoth.Dankzij mijn snelle denken, waren de enige resulterende acties die van een Dualshock 2 die een halve-meter naar de televisie gleed en mijn ouders meteen vertelde dat dat genoeg bonding-tijd was voor één dag.
Hoewel dit een waarschuwend verhaal kan zijn van de gevaren van niet-gesanctioneerde sportevenementen, nalatig ouderschap of Sony's gebrek aan vooruitziendheid door het niet integreren van snoerlosheidspunten zoals Microsoft had met de originele XBox, breng ik al deze dingen om u te vertellen over mijn laatste aankoop: een originele Nintendo Wii van eBay.
Kijk in het geval dat je je afvraagt wat ik in de wereld aan het doen was, in dit tijdperk van de felbegeerde Playstation 4, in de eerste plaats het spelen van een knapperige oude Playstation 2, sta me toe om te rechtvaardigen. Naarmate nieuwere systemen uitkomen, gaan ze op een verstandige manier voorop op de zeer eindige schapruimte op het entertainmentcentrum. Oudere, minder gespeelde systemen vinden hun weg naar de achterkant van kasten, diep in zolders en, in zeldzame momenten van persoonlijke nederlaag, op Craigslist. Af en toe komt er echter een systeem door de gelederen met een bibliotheek die zo prachtig is dat het simpelweg niet kan voldoen aan het gewone rangsysteem van dingen.
Voer mijn PS2 en zijn bibliotheek van 80 + games in; elk nauwgezet geselecteerd door de jaren heen om te voldoen aan specifieke behoeften en wensen. Extra accessoires zijn onder andere vijf controllers, een multitap, negen geheugenkaarten en zelfs een enorme stapel demo-schijven die ik rechtstreeks van Sony op de dag zelf heb ontvangen. Te all-inclusive om als het ware op zolder te belanden.
Wat ik deed was dat ik het systeem en de enorme bibliotheek heb aangewezen om het domein van de kelderruimte te worden; Niet te verwarren met de woonkamer, deze aanduiding betekende dat de kinderen er toegang toe konden krijgen als ze dat nodig achtten toen ze op bezoek waren, speel het met hun vrienden, of gebruik het als achtergrond voor een competitief spel van rondrennen in cirkels met een uitgestrekte hand.
De afgelopen twee jaar heeft het zijn functie tamelijk foutloos gediend, maar lijkt het eindelijk ook het einde van zijn touw te bereiken - bijna letterlijk gezien de recente situatie. Het punt werd verder naar huis gedreven toen mijn neef, die toevallig een PlayStation 3 thuis had, een van de snoeren in kwestie oppikte en vroeg: "Waarom hebben jullie je controllers altijd aan het opladen?" Inderdaad.
Dus hoewel ik dit jaar heb bespaard om een nieuw stukje technologisch wonder toe te voegen aan de woonkamerplank in de PS4, heb ik ervoor gekozen om er $ 70 van te nemen om een zacht gebruikte Wii te bestellen met de Mario Kart bundel eBay en nog eens $ 50 voor het samenstellen van een bibliotheek van 14 (gebruikte) spellen op dit moment. Natuurlijk schietende konijntjes binnen Rayman Raving Rabbids 2 mist een beetje de aantrekkingskracht van eindelijk het bekijken van de wereld van Grand Theft Auto V in het perspectief van de eerste persoon, zullen in elk geval toekomstige aanvallen van tag een beetje veiliger zijn voor alle betrokkenen.
In de tussentijd ben ik niet zeker wat te doen met deze PS2 en zijn glorieuze entourage. Je bent waarschijnlijk bekend met het beroemde citaat "oude soldaten sterven nooit, ze vervagen gewoon", misschien kan hetzelfde worden gezegd van oude hardware die veertien jaar dagelijks gebruik dient en nog steeds lijkt op te starten zonder klacht. Ik veronderstel dat het zijn rust heeft verdiend.
Nu, als er maar een manier was om elektriciteit aan deze dingen te leveren zonder draden - je wilt niet weten van de dag dat ik ze betrapte terwijl ik Double Dutch speelde met de verlengsnoeren.